ks. Bogusław Kozioł SChr
Duchowość kapłańska. Radykalizm ewangeliczny.
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 09, wrzesień 2010
wydrukuj ten artykułGdy mówimy o radykalizmie ewangelicznym, czyli o tak zwanych radach ewangelicznych, rozumianych współcześnie jako ślub posłuszeństwa, czystości i ubóstwa, od razu nasze myśli i skojarzenia biegną w kierunku osób konsekrowanych. A tymczasem o takiej formie życia, zalecanej również kapłanom, mówi Sobór Watykański II w Dekrecie o posłudze i życiu kapłanów (por. DK 7, 15, 16, 17, 21), czy też późniejsza adhortacja apostolska Jana Pawła II Pastores dabo vobis (PDV 27-30). Wymóg podjęcia rad ewangelicznych przez kapłanów ten ostatni dokument argumentuje w następujący sposób: „Dla wszystkich chrześcijan, nikogo nie wykluczając, radykalizm ewangeliczny jest zasadniczym i niezbywalnym wymogiem, który wypływa z wezwania Jezusa do pójścia za Nim i naśladowania Go w głębokiej wspólnocie życia z Nim urzeczywistnionej przez Ducha. Ten sam wymóg dotyczy kapłanów, nie tylko dlatego, że są «w» Kościele, lecz także dlatego, że są, «w odniesieniu» do Kościoła, ponieważ są upodobnieni do Chrystusa, Głowy i Pasterza, przygotowani do świętej posługi i zaangażowani w nią, ożywiani miłością pasterską. (...)
