Grzegorz Duszyński
ABC liturgii: Biały – znaczy światło, chwała
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 09, wrzesień 2010
wydrukuj ten artykułW poprzednim numerze „Mszy Świętej” omówiliśmy ogólne zasady związane z kolorami w liturgii Kościoła i wymieniliśmy szczegółowo okresy czy okoliczności ich stosowania. Tym razem zastanowimy się nad symboliką i znaczeniem poszczególnych kolorów liturgicznych.
Choć w początkach chrześcijaństwa nie ma żadnych śladów dotyczących konkretnych zasad stosowania kolorów w liturgii, to jednak z wielkim prawdopodobieństwem, a nawet z pewnością można stwierdzić, że od początku pierwszeństwo miał kolor biały. Uważano go bowiem za kolor światła. Do dzisiaj symbolizuje radość, niewinność, chwałę nowego życia uwielbionego Chrystusa Pana. Kolor ten jako liturgiczny najpełniej potwierdzają teksty Pisma Świętego. Przemieniony na Górze Tabor Pan Jezus, przyodziany jest w szaty lśniąco białe (Mk 9,3): „Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden folusznik [rzemieślnik zajmujący się przygotowywaniem tkanin i czyszczeniem ubrań – przyp. autora] na ziemi wybielić nie zdoła”. Inny Ewangelista, św. Mateusz, mówiąc o tym samym wydarzeniu, również kojarzy biel ze światłem: „Tam przemienił się wobec nich: Twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło” (Mt 17,2). (...)
