ks. Jan Miazek
Teologiczne treści Czwartej Modlitwy eucharystycznej.
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 12, grudzień 2010
wydrukuj ten artykułWschodnie natchnienie
Dwie nowe Modlitwy eucharystyczne nawiązywały do liturgicznej tradycji Kościoła Zachodniego: Druga Modlitwa jest adaptacją modlitwy św. Hipolita z III wieku, zaś Trzecia wzoruje się na galijskich Modlitwach eucharystycznych. Trzecia nowa Modlitwa, czyli Czwarta Modlitwa eucharystyczna, nawiązuje do liturgicznej tradycji Kościoła Wschodniego.
Liturgia Kościołów Wschodnich powstała na obszarze kultury wschodniej, jakże różnej od kultury zachodniej. Odznacza się ona bogactwem obrzędów, znaków, symboli i gestów. Modlitwy liturgiczne zawierają głęboką treść teologiczną, są owocem teologicznej wrażliwości Wschodu i kontemplacji. Liturgia wschodnia jest radosnym przeżywaniem tajemnicy Boga, który daje człowiekowi zbawienie w Chrystusie, przebóstwia człowieka i uświęca. Człowiek raduje się tym świętym spotkaniem z Bogiem i przyjmuje Boże dary. Solenny charakter liturgii wschodniej sprawia, że wierni uczestniczący w liturgii ziemskiej głęboko przeżywają jej związek z liturgią nieba. Doświadczają tego, że liturgia sprawowana na ziemi jest udziałem w wiecznej liturgii nieba. Człowiek Zachodu, od wieków przyzwyczajony do prostej, oszczędnej w obrzędach liturgii rzymskiej, do zwięzłych i jasnych modlitw, zachwyca się bogatą liturgią wschodnią i chętnie w niej uczestniczy. Mówiąc o liturgii wschodniej, mamy zwykle na myśli liturgię bizantyjską, najbardziej rozpowszechnioną i najlepiej znaną. (...)
