ks. Mariusz Białkowski
Mszalni muzycy – Kantor
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 06, czerwiec 2012
wydrukuj ten artykułW rzeczywistości parafialnej najbardziej kojarzoną postacią muzyczną we Mszy Świętej, obok organisty, jest kantor, który wykonuje partie odmienne od celebransa, diakona, lektora czy psałterzysty.
Śpiewak-solista istniał od początków kształtowania się liturgii, jego głównym zadaniem było rozpoczynanie śpiewu. W ten sposób dokonywał wyboru repertuaru oraz nadawał ton, który potem przejmowała cała reszta uczestników Mszy Świętej.
Natomiast postać kantora pojawia się znacznie później i wiąże się z rozwojem melodycznym używanych w liturgii form muzycznych (V wiek). Kompozycje melodycznie bogatsze zastąpiły prostsze, co spowodowało całkowite odsunięcie od śpiewu wiernych i wprowadzenie solisty (jak to miało miejsce w przypadku graduału – śpiewu po czytaniu, o którym była mowa w poprzednim odcinku).
Drugą przyczyną, która miała udział w wyłonieniu postaci kantora, było powstanie w Rzymie w VI wieku zespołu śpiewaczego – scholi. Stanowiła ją grupa śpiewaków, którym z czasem powierzano coraz więcej utworów do śpiewania podczas liturgii. I to właśnie z tej grupy pochodzi solista-kantor mający własne partie.
W jakimś sensie był on najlepszym śpiewakiem oraz pełnił szereg innych funkcji organizacyjnych. Przygotowywał repertuar, odpowiadał za próby i tak dalej; można powiedzieć, że był menadżerem zespołu. (...)
