ks. Antoni Tronina
Magnificat – duchowy portret Maryi i Kościoła cz. II
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 10, październik 2013
wydrukuj ten artykułJuż pierwsza część niniejszego artykułu (zob. „Msza Święta” nr 9/2013, s. 9-13) starała się pokazać, czym jest Magnificat, a tym samym uzasadnić obecność tej pieśni w liturgii każdych nieszporów. Uczestnicy wieczornej modlitwy Kościoła, jaką są nieszpory, śpiewają lub recytują Magnificat, wpatrując się u schyłku dnia w niedościgły wzór zawierzenia i całkowitego poddania się woli Bożej, jaki pozostawia nam Chrystusowa Matka. Spójrzmy więc ponownie, aby jeszcze lepiej Magnificat rozumieć, aby jeszcze owocniej w tej modlitwie wspólnoty wierzących uczestniczyć. Zgodnie z tym, co na temat tej pieśni Maryi powiedział inny autor, ks. Jan Miazek, również we wrześniowym numerze „Mszy Świętej”: „Maryja jest wzorem modlącego się Kościoła, stąd Kościół codziennie modli się Jej słowami” („MŚ” 9/2013, s. 7).
„Szczęśliwa, która uwierzyła”
Życzenie szczęścia, wypowiedziane pod adresem Maryi przez Elżbietę (Łk 1,45), posłużyło Benedyktowi XVI za punkt wyjścia do refleksji nad tajemnicą wiary Maryi, nazwanej w Ewangelii uroczystym tytułem: „Ta, która uwierzyła”. Tytuł ten w zamyśle św. Łukasza ma charakteryzować cały Kościół, którego Maryja jest doskonałym wzorem. „Magnificat – żeby tak powiedzieć, portret Jej duszy – jest w całości utkany z nici Pisma Świętego, z nici słowa Bożego. (...)
