ks. Edward Szymanek SChr
Pieśń wypełnienia (Łk 2,29-32)
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 06, czerwiec 2014
wydrukuj ten artykułNowotestamentalne źródło Kantyku Symeona
Trzecia pieśń w Łukaszowej Ewangelii dzieciństwa Chrystusa – po Magnificat i Benedictus – to pieśń śpiewana już przez pierwotne chrześcijaństwo, a także będąca zakończeniem modlitw liturgicznych Kościoła o wieczornej porze. Pieśń, która wypełnia i wieńczy życie starca Symeona, a przez niego i całe Stare Przymierze, którego on jest przedstawicielem. To pieśń, która zamyka dzień – czasem bardzo uciążliwej codzienności – także współczesnego wyznawcy Jezusa. Ileż razy jest pieśnią dopełniającą i zamykającą ziemską wędrówkę!
Autorem i wykonawcą hymnu, od początkowych słów łacińskich nazywanego Nunc dimittis, jest starzec Symeon, postać występująca tylko w Ewangelii św. Łukasza, i to w kontekście pierwszych tygodni życia Pana Jezusa.
Dziecię Boże ma już czterdzieści dni. Zgodnie z Prawem Mojżesza Jego matka ma się poddać obrzędowi oczyszczenia, a Ono ma być wykupione, gdyż jest pierworodnym synem. Trzeba tu podziwiać uległość i pokorę wobec przepisów obowiązujących naród wybrany. Ponad pięćdziesiąt lat później św. Paweł napisze: „Gdy nastała pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem” (Ga 4,4). Nic zatem dziwnego, że najpierw Maryja, choć anioł nazwał Ją „pełna łaski” i zapewnił: „Pan z Tobą” (por. (...)
