ks. Jan Słomka
Niedziela – dzień Pana
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 07, lipiec-sierpień 2017
wydrukuj ten artykułKościół od samego początku swego istnienia żył w rytm tygodnia liczonego od niedzieli – dnia pierwszego. Dzień ten był nazywany dniem Pańskim. Najważniejszym jego punktem było zgromadzenie Eucharystyczne, ale cały dzień był przeżywany jako święty. Aby lepiej zrozumieć, jak wielka to była nowość w sposobie przeżywania czasu, przypomnijmy pokrótce kontekst kulturowy, w jakim narodził się i rozwijał Kościół.
Chrześcijaństwo wyrosło z judaizmu, ale natychmiast zakorzeniło się w kulturze hellenistycznej Cesarstwa Rzymskiego. Potem ruszyło dalej, na cały świat, ale w tej chwili interesuje nas tylko to pierwsze przejście: ze świata judaizmu do świata grecko-rzymskiego.
Rytm czasu w Cesarstwie Rzymskim
– Kalendy, Nony, Idy
Otóż Żydzi – w Palestynie i w diasporze – żyli według rytmu siedmiodniowego tygodnia, wyznaczanego przez szabat – dzień święty. Ale byli wyjątkiem, bo w Cesarstwie Rzymskim nie tylko nie świętowano szabatu, ale również w codziennym życiu nie stosowano siedmiodniowego cyklu, który dla nas jest najbardziej podstawowym sposobem odmierzania upływających dni, czyli tygodnia.
W czasach przed narodzeniem Chrystusa Rzymianie dzielili rok na miesiące księżycowe. Ale suma dni tych miesięcy nie wynosiła równo 365, zatem co roku dopisywali po kilka dni, aby rok słoneczny zgadzał się z rokiem kalendarzowym. Obliczeniami zajmowali się kapłani rzymscy i nieraz rok przedłużali lub skracali. (...)
