ks. Marcin Stefanik SChr
Obrzędy Komunii Świętej (7) – puryfikacja
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2019
wydrukuj ten artykułHistorycznie czynność ta ma swoje źródła w obmyciu palców i kielicha po spożyciu Świętych Postaci. Swego czasu istniał również zwyczaj, który wspomina św. Jan Chryzostom, mianowicie, aby na ustach kapłana nie pozostawały żadne cząstki eucharystyczne, miał on dodatkowo wypijać wodę, obmywając usta i jedząc kęs chleba. Nowożytne przepisy dotyczące puryfikacji pochodzą z przełomu IX i X wieku.
Współcześnie według obowiązujących przepisów (OWMR 183, 247) po udzieleniu Komunii Świętej kapłan lub diakon przy ołtarzu spożywa pozostałą Krew Pańską, a konsekrowane Hostie spożywa lub umieszcza w miejscu przechowywania Najświętszego Sakramentu. Puryfikacji (łac. purificatio – oczyszczenie) dokonuje się z boku ołtarza albo przy kredensie, poprzez oczyszczenie pateny lub puszki nad kielichem (OWMR 163, 278-280) z konsekrowanych cząstek eucharystycznych, czyli z cząstek Ciała i Krwi Pańskiej. Do puryfikacji najczęściej w naszych warunkach używa się wody, choć można puryfikować także wodą i winem. Następnie oczyszcza się kielich puryfikaterzem (patrz „MŚ” 3[2018], s. 30). W trakcie tej czynności posługujący po cichu wypowiada słowa modlitwy: Panie, daj nam czystym sercem przyjąć to, co spożyliśmy ustami, i dar otrzymany w doczesności niech się stanie dla nas lekarstwem na życie wieczne.
Jeżeli puryfikacja miała miejsce na boku ołtarza, po jej zakończeniu ministrant zanosi naczynia na kredens. (...)
