ks. Jan Miazek
Maryja w pobożności ludowej
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 10, październik 2019
wydrukuj ten artykułW Konstytucji o liturgii świętej czytamy, że „liturgia jest szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i zarazem jest źródłem, z którego wypływa cała jego moc”, ale znajdujemy też przypomnienie, że „życie duchowe nie ogranicza się do udziału w samej liturgii”. Dokument dodaje, że dla ubogacania życia duchowego wiernych „usilnie się zaleca nabożeństwa chrześcijańskiego ludu”. Związek między liturgią i pobożnością ludową istniał od dawna, trwał przez wszystkie epoki dziejów Kościoła i jest żywy w naszych czasach. Właśnie w trosce o autentyczny i głęboki ten związek Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów wydała w 2001 roku Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii.
W pobożności ludowej wyjątkowe miejsce zajmuje cześć oddawana Matce Bożej wyrażająca się w maryjnej pobożności ludowej. Sięga ona najstarszych czasów Kościoła, ma swoje początki i bogate dzieje, wpłynęła na powstanie dzisiejszych modlitw i nabożeństw. Codziennie odmawiamy Zdrowaś Maryjo, znamy Anioł Pański, modlimy się na różańcu, śpiewamy Litanię loretańską i Godzinki. Aby czerpać z bogactwa znanych latami tekstów, należy przyjrzeć się im głębiej.
Zdrowaś Maryjo
Zdrowaś Maryjo należy do najczęściej odmawianych modlitw maryjnych. Powtarzana tak często może spowszednieć, dlatego wymaga głębszego poznania. Modlitwa Zdrowaś Maryjo, nazwana w średniowieczu Pozdrowieniem anielskim, powstawała stopniowo przez wieki. (...)
